Er wordt vaak gevraagd: ‘wat doe je zoal?’. Tja, wat zeg je dan? Ik doe van alles en nog wat.
Ik zal eens een dag beschrijven, dat geeft een goed beeld van wat ik zoal doe.
Goedemorgen hoe gaat het met….?, zo kom ik vandaag binnen. In deze coronatijd werken er wisselende collega’s op kantoor, dus eerst even bijkletsen met Mariska en Renate, die er vandaag zijn. Kopje thee erbij. Gezellig begin van de dag.
Eenmaal achter mijn computer werk ik eerst de binnengekomen mailtjes weg. Dit varieert van een vraag van een collega voor een vrije dag, via een speciale aanbieding op het gebied van ziekteverzuim (opvallend hoeveel acquisitie er in de coronatijd wordt gedaan), tot een vraag van een klant over een contract.
Daarna buig ik me over de planning van de bezetting op kantoor in de zomervakantie. Zoveel mogelijk thuis werken, maar toch ook het kantoor niet onbemand laten, is in de vakantieperiode een hele puzzel. Maar uiteraard lukt het prima met de inzet van flexibele collega’s. We doen het bij Wie Zorgt! echt samen en dit is hier weer eens een heel praktisch voorbeeld van.
Met de NBBU heb ik contact over het project loopbaanintermediair, waar we dit jaar aan meedoen. NBBU is de brancheorganisatie waar we lid van zijn. Een zeer betrokken club. Vorige week belde Brigitte van den Burg, de voorzitter, nog om te horen hoe het met ons gaat in deze coronatijd. Die betrokkenheid vind ik fijn, zeker nu.
Vervolgens heb ik telefonisch contact met een nieuwe bestuurder van een zorgorganisatie waar we al jaren mee samenwerken. Leuk om zo een eerste kennismaking met haar te hebben. Ze vertelt wat de coronatijd voor haar organisatie betekent. Gelukkig is deze organisatie nog steeds coronavrij, maar de impact die het heeft op de cliënten en medewerkers heeft is groot. De bestuurder vraagt belangstellend naar Wie Zorgt! en ik vertel enthousiast wat wij in de afgelopen jaren al voor deze organisatie hebben gedaan.
Ik vertel over de inzet bij ziekte en in vakantieperioden. Maar ook over langdurige inzet om een team te ontlasten. Over de samenwerking op het gebied van de opbouw van de flexibele schil, waar wij een paar jaar geleden een rol in hebben gespeeld. En uiteraard over onze (bij)scholingstrajecten. De bestuurder merkt mijn bezieling voor het werk op. Leuk dat ze dat zegt. Want dat klopt. En gelukkig geldt dat niet alleen voor mij, maar ook voor mijn collega’s. Wij hebben leuk werk en daar vertellen we graag over.
Vervolgens buig ik mij over een lijst van medewerkers die langer dan een jaar in dienst zijn. Deze lijst hebben we nodig voor een nieuw op te starten project. Ik controleer of deze medewerkers daadwerkelijk nog voor ons werken.
Af en toe loopt er een collega binnen met een vraag, een mededeling of een kopje thee bijvullen. Voor ik het weet is de ochtend voorbij en is het tijd om te lunchen. Even de tijd om met collega’s verder bij te kletsen.
Na de lunch stap ik in de auto op weg naar mijn collega Esther. Onderweg heb ik telefonisch contact met collega Ella. Zij heeft een intake gehad met een medewerker die ergens met een vaststellingsovereenkomst is weggegaan. De medewerker is vanaf het begin open en eerlijk, dus verdient een eerlijke kans. We bespreken hoe we de situatie kunnen staven op waarheid, om hopelijk iets voor deze medewerker te kunnen betekenen. Onderweg moet ik nog even denken aan een verpleegkundige die zich jaren geleden meldde bij ons. Zij vertelde meteen eerlijk te kampen met een psychiatrisch probleem. In samenwerking met de partij die haar hierin begeleidde hebben wij haar toch weer aan het werk gekregen. Dit kon doordat ze zelf meteen eerlijk was over haar situatie, hopelijk blijkt dit bij deze nieuwe medewerker ook zo te werken.
Met collega Esther bespreek ik alle lopende zaken tijdens een wandeling. Zo kunnen we op afstand elkaar toch persoonlijk zien en bijpraten. Erg fijn. Esther vertelt onder andere over de leerlingen die momenteel in de opleiding zitten via ons. Door de corona heeft her en der iemand vertraging opgelopen, maar gelukkig kan dit allemaal worden ingehaald. Aan het eind van de wandeling zijn we helemaal bijgepraat en ik heb ook nog de nodige beweging gehad.
Na de wandeling ga ik naar huis. Ik kan daar rustig de inmiddels binnengekomen mail wegwerken en dit stukje schrijven.
Straks eten, nog wat klusjes in huis en dan naar de vergadering van hockey, waarbij ik secretaris ben.
Dit is mijn dag vandaag. Veel afwisselende dingen. Dat is waar ik van hou. Afwisseling, veel persoonlijk contact en geen dag is hetzelfde. Ik ben Wie Zorgt! begonnen, omdat ik leuk werk wilde, dat is gelukt!
